De coronacrisis houdt ons allemaal bezig. Er zijn grote zorgen – is het niet om de gezondheid, dan wel om de economie: bedrijven zitten opeens in zwaar weer. En het stelt ook vragen aan onszelf: waar sta ik nu het er echt op aan komt? Het valt me op, dat de kerken opeens veel zichtbaarder zijn geworden. Ik heb al tal van diensten en gebedsmomenten gezien, uitgezonden op onze televisienetten, zichtbaar voor iedereen. Het ene spreekt meer aan dan het andere. Het is ook moeilijk om nu te weten wat het juiste woord en wat het juiste gebaar is.
Daarom werd ik getroffen door de gebedsdienst die vanuit het Vaticaan werd uitgezonden. Niet om de woorden, maar om één moment. Aan het einde van de dienst stond de paus op. We zagen een oude, breekbare man, die wat moeilijk liep. Hij nam de monstrans aan, waarin een hostie te zien was – voor Rooms-katholieken het teken van de aanwezige Christus. En daarmee liep hij naar de deuren die open stonden naar het Sint-Pietersplein. Er stond niemand, en het goot van de regen. De paus zweeg, de gebruikelijke woorden van de zegen liet hij achterwege. Hij hief alleen de monstrans op naar alle kanten. Op de achtergrond luidden klonken en klonken sirenes. Daarna stapte hij weer naar binnen.
Ik vond het zo krachtig! Een breekbare kerk houdt een wereld in nood Christus voor, de Redder. Alle mogelijke dogmatische bezwaren vielen voor mij even weg bij dit sprekende signaal. Dit mogen we laten zien, dit is de schat van de kerk: Christus, de hoop voor de wereld.
