Over lelijke eendjes en knappe zwanen!
Het ziet er anders uit, het is groter en donkerder dan de andere eendjes. Het ziet er anders uit, het lelijke jonge eendje in het gelijknamige verhaal van Hans Christian Andersen: “Het arme eendje, dat eindelijk uit het ei was gekropen en er zo lelijk uitzag, werd gebeten, geduwd en uitgelachen, en dat door zowel de eenden als de kippen”.
Iemand die anders is of gewoon zijn eigen weg gaat? Dat is voor velen reden genoeg om te bijten, te porren en te lachen. “Hij/Zij is zo anders. Een buitenstaander”. Ze zeggen dat het zijn/haar eigen schuld is. Het arme eendje wist niet waar te staan of te gaan; het was zo verdrietig. En de moeder zei: “Was je maar ver weg!” En de eenden beten erop, en de kippen sloegen erop, en het meisje dat de dieren moest voeren schopte ernaar. ‘Dit gebeurt omdat ik zo lelijk ben,’ dacht het eendje en sloot zijn ogen’.
Zelfs de ‘arme eendjes’ onder ons mensen kunnen op een gegeven moment niet meer naar zich zelf in de spiegel kijken. En het hoofd gaat naar beneden. Maar het eendje is geen eendje. En ook niet lelijk. We kennen het verhaal en we weten dat de mooie zwaan in het lelijke eendje zit.
Zit er er schoonheid in ieder mens? “God keek naar alles wat Hij had gemaakt, en zie, het was heel goed.” God kent ons door en door. Degene die pest. En degene die gepest wordt. Degene die uitsluit en degene die uitgesloten wordt. God kent beide tot in de kern. Ook als geen van beiden het weet. Als jij nu het lelijke eendje bent – dat je zelf zo moet voelen – onthoud dan: er is de zwaan in jou, ontdek het of vind het opnieuw! Hij kent het goede en mooie in je, vanaf het begin. En Hij zegt tegen je: “Kijk! Je bent heel goed!” Het lelijke eendje ontwikkelt zich tot een prachtige zwaan … wordt mooier en mooier. Ja, er zit schoonheid in iedereen!
