Het is deze week de week van gebed. Dat betekent dat veel christenen deze week meer tijd nemen om te bidden voor eenheid in de kerk, bij christenen over de hele wereld. We weten natuurlijk wat bidden is. Het is praten met God, maar het is ook vragen stellen aan God. Doet u dat wel eens? Een vraag stellen aan God? Hoe vaak praat u eigenlijk met God en waarom praten wij met God? Is bidden een gewoonte geworden omdat dat ‘hoort als je Christen’ bent of merk je dat je tijdens je gebed een echte ontmoeting hebt met de Hemelse vader. Wij zijn goed in praten. We vinden van alles van alles. Maar uiteindelijk gaat het om onze persoonlijke relatie met Jezus. Praten met elkaar is vaak geen probleem. Maar tijd nemen om met Jezus te praten en verwachten dat Hij luistert. Maar sterker nog: geloven wij dat Hij nog steeds terug praat? Hoe zit het met onze luister vaardigheden. Geloven we dat we ons hart, in zijn geheel met God delen? Ik geloof dat we Hem door Jezus altijd mogen naderen en zelfs mogen ontmoeten. De intieme ontmoeting in het heilige der heilige. Bidden is voor mij namelijk geen christelijk ding. Niet iets om mijn lijst te droppen in de hemel en dan weer snel door gaan. Ik geloof zelfs dat als we echt tijd nemen met Jezus, wat ook stilte is, en wachten op Zijn aanwezigheid, dat we Hem mogen voelen en ervaren. Altijd? Dat misschien niet, maar verlangt u hiernaar? Verlangt u er naar, net als ik, om met God in gesprek te zijn. Om uw hart, met alle mooie en minder mooie dingen, te delen met God. En in de stilte Zijn stem te verstaan. Een ontmoeting met de Hemelse Vader blijft speciaal. En dat God in die stilte spreekt tot uw hart: Jij bent mijn geliefde zoon/ dochter. Ik hou zoveel van jou!
