Dat gezegde kent vast iedereen. Vaak weten we niet wat er zich achter andermans voordeur afspeelt. Pas als je zelf iets overkomt, krijg je soms de verhalen van anderen te horen. En dan besef je, dat inderdaad veel meer mensen met zorgen, vragen, spanning en verdriet rondlopen.
Nu we zelf wekelijks in het ziekenhuis komen, hoor en zie je dat ook om je heen. Wat zijn er veel mensen ziek, in onderzoek, in afwachting van de uitslag, of hopend op een behandeling! Je ervaart, dat er naast het ‘gewone’ dagelijkse leven zich nog een hele parallelle wereld afspeelt waarin mensen niet bezig zijn met werken, maar met onderzoek, behandeling, afwachten, hopen. Daar sta je gewoonlijk helemaal niet bij stil! Aan één kant maar goed dat je niet alles weet, dan zou je nooit meer een zorgeloos moment hebben. En toch is het niet alleen maar kommer en kwel.
Laatst sprak ik met een collega, en hadden we het er over dat zo’n ziektetraject heus niet alleen maar zwart en negatief is. Het feit dat er een naaste van je ernstig ziek is, is soms aanleiding tot heel mooie gesprekken, oprechte ontboezemingen, warm medeleven en hulpvaardige vriendelijkheid. Het maakt dat je nadenkt over wat er echt belangrijk is in het leven. En het maakt ook, dat je -door verhalen te delen- ineens een heel ander contact opbouwt met mensen.
Het kan mij ontroeren, hoe lief en oprecht de belangstelling is, de kaartjes, de vragen over hoe het gaat. Of dat mensen spontaan zeggen: we leven met jullie mee, we bidden voor jullie. Hoe bijzonder! Je praat met lotgenoten, ziet hoe de artsen en verpleging zich met hart en ziel inzetten, maar ook de inzet van vele vrijwilligers en goede doelen die het leven van de patiënt zo aangenaam mogelijk proberen te maken. Dan merk je, dat er ook heel veel goed is in de wereld, zelfs of juist in de donkerste momenten. Dat zijn lichtpuntjes in het duister. Dan kun je alleen maar dankbaar zijn.
