We leven in een angstcultuur. We zijn bang voor terrorisme, aanslagen, moslims. In de media wordt beweerd dat het geloof hier de oorzaak van is, dat het geloof geweld oplevert. Dat het moet worden weggezet als onwenselijk. Tijd voor een tegengeluid.
Geloof zit in mijn DNA. Ik kan en wíl niet zonder. Het geloof is voor mij een zekerheid, waaraan ik kracht ontleen, en troost en hulp. Een ‘plek’ waar ik naartoe kan, ieder moment – dag of nacht – waar ik nooit wordt tegengehouden of genegeerd. En ik geloof in de alles overstijgende liefde van God.
Waarom dan geweld, honger, oorlogen, ziekte? Ik heb daar niet direct een antwoord op.
Ik las ooit, dat God ons niets wil opleggen. Dat zijn liefde te vergelijken is met onze liefde voor onze kinderen. Wij houden van onze kinderen, willen hen beschermen en behoeden van gevaar en pijn. Maar betekent dat dat we ze niet laten skateboarden, rolschaatsen, klimmen en klauteren? Dat we ze niet loslaten om op stap te gaan, of op vakantie met vrienden? Nee. We leggen uit wat de risico’s zijn, maar geven ze ruimte om zelf dingen te doen en te ontdekken. En als het fout gaat, helpen we ze overeind, verzorgen ze liefdevol en helpen we ze weer op weg.
Datzelfde doet God met ons. Hij legt ons uit wat de risico’s zijn, laat ons los en hoopt dat we de juiste keuzes maken. En als we toch in de fout gaan, vangt Hij ons op. Keer op keer, zonder voorwaarden, liefdevol en geduldig.
En we maken veel fouten, steeds maar weer. Het lijkt wel of we allemaal, stuk voor stuk, eerst zelf moeten voelen wat het is, wat dan ook, voordat we het voor waar aannemen. Wat dat betreft zijn we net kleine kinderen…
Het is zo makkelijk, om het geloof weg te zetten als de kwade genius, de reden van alle geweld en haat op de wereld. Maar de harde realiteit is, dat wij mensen in staat zijn om zelfs om de kleinste dingen ruzie te krijgen, getuige het programma de Rijdende rechter en al het kleine en grote leed in ons dagelijks leven.
Nee, het geloof laat ons – als het goed is – juist nadenken over onze daden. Leert ons met liefde te kijken naar de ander, te helpen waar nodig en elkaar met een open vizier tegemoet te treden. Hij leert ons dat we elkaar moeten vergeven, telkens weer. Omdat God weet, hoe hardleers we zijn, hoe vaak we de fout in gaan en hoe impulsief we kunnen zijn. En Hij vraagt ons, om al onze fouten, problemen, vragen en twijfels aan Hem voor te leggen, zodat Hij ze voor ons kan dragen. Dat doet Hij met liefde.
Het geloof gaat om omarmen, niet uitsluiten. Om accepteren, niet veroordelen. Het vraagt om nuancering, om verantwoordelijkheid. Laten we geloven in het goede van de mens. In het bundelen van krachten, het delen van verdriet, het realiseren van dromen. En in de liefde, die alles overwint.
