Het was donderdag: een vader parkeert zijn fiets naast de mijne. “Ik ga even even naar de winkel. Ik breng jullie ook wat lekkers mee’, zegt de vader tegen zijn twee kinderen in de bakfiets en dan: ‘Als iemand de fiets wil stelen, schreeuw dan maar.’ Ik kan mijn oren niet geloven, en de kinderen kijken hem met grote ogen aan. Volgen papa terwijl hij de winkel in verdwijnt. Het duurt nog geen 10 seconden voordat de oudste dochter schreeuwt. Papa komt naar buiten rennen: ‘Wat is er aan de hand?’ ‘Op slot zetten,’ schreeuwt de dochter. En papa zet mopperend de fiets op slot.
Ik stap op de fiets en op weg naar huis vroeg ik me af als ik als kind ooit ook zo zou hebben geschreeuwd. Zelfs als volwassene denk ik niet dat ik de moed zou hebben gehad om tegen mijn vader te zeggen: “Dat kun je niet doen … kinderen op deze manier wijzen op het gevaar van ‘fietsendiefstal’ en hun eigen risico daarbij! Wat moeten ze denken? Worden ze dan daarbij ook gestolen of worden ze eerst uit de bakfiets gegooid?” Ik zei niets, maar ik was blij dat de kinderen zich veiliger voelden nadat ze de fiets op slot hadden gedaan.
Je veilig voelen is momenteel niet zo eenvoudig, zelfs niet voor ons volwassenen. Er zijn zoveel dingen instabiel geworden: de oorlog in Oekraïne wordt weer heviger. Oplaaiende onrust in het Midden Oosten. De stijgende energiekosten en de inflatie doen ons afvragen: hoe komen we de winter door? Is corona weer in opkomst? Slechts één ding lijkt momenteel zeker … namelijk … dat alles onzeker lijkt!
Wij mensen die zekerheid gewend zijn, willen ons graag verzekeren tegen onzekere tijden. Voor de rest is er een verzekering: ziektekosten-, inboedel-, ongevallen- of liftverzekering (tegen vastlopen voor 12 euro per jaar), en zelfs een verzekering tegen flauwvallen in de verloskamer of bij ontvoering door buitenaardse wezens (u moet welbewijzen dat u bent ’teruggestraald’ om het verzekerde bedrag te ontvangen!). Wij kunnen ons verzekeren tegen alles wat (on)mogelijk is. Het leven is echter geen allesomvattend, zorgeloos pakket.
In tijden dat verzekeringen nog niet bestonden, wisten mensen nog beter dat het leven prachtig kan zijn, maar niet 100 procent veilig. Ze herverzekerden zich op een andere manier. Ze vertrouwden erop dat Iemand anders de hand in het spel zou hebben en hen goed in de gaten zou houden. Dit is wat we op veel plaatsen in de Bijbel lezen:
De Heer is mijn licht en mijn redding; De Heer is de kracht van mijn leven; Voor wie moet ik bang zijn? (Psalm 27:1); – Want hij is mijn rots, mijn hulp, mijn bescherming, zodat ik niet zal wankelen. (Psalm 62:3) ; – “Want ik ben er zeker van dat noch dood noch leven, noch engelen, noch overheden, noch machten, noch huidige noch toekomstige dingen, noch hoogte noch diepte, noch iets anders ons zal kunnen scheiden van de liefde van God die in ons is. Christus Jezus.” (Romeinen 8, 38).
Rots, bescherming, licht en kracht: grote woorden die een ruimte van veiligheid voor ons openen. En dan het woordje ‘zeker’. Niet ‘zeker’, maar ‘zeker’. Een klein, subtiel verschil waar veel theologen en filosofen last van hebben. Veiligheid (Latijn: securitas) is de houding dat ik alles onder controle heb en dat niets mij kwaad kan doen, dat ik volledig beschermd ben. Zekerheid (Latijn: Certitudo) betekent daarentegen dat ik er vanuit het diepst van mijn hart van overtuigd ben dat het goed zal komen, maar dat ik niet alles in handen heb. Zeker, zoals een liefde waarop we vertrouwen, maar die openstaat voor verrassingen.
Maar niettemin: geniet van de zekerheid! Riskeer/onderneem gerust iets in je leven en blijf gelukkig, want er is altijd Iemand aan je zijde waar je op kunt vertrouwen! Of met een knipoog: “Want Hij is mijn fietsslot dat mij houvast geeft in mijn leven. Met Hem in ons leven kunnen we er zeker van zijn dat we niet zullen verdwalen tussen hemel en aarde of gestolen zullen worden.”
En ja, we laten geen kinderen in de bakfiets zitten … die nemen we mee als we boodschappen doen!
Een fietsslotveilige en zelfverzekerde week toegewenst!
