We zitten midden in de herfst. Het weer van de laatste dagen is echt herfstweer. Af en toe slaat de regen tegen de ruiten (als je het geluk hebt niet ergens buiten te lopen), en de wind steekt regelmatig op. Die rukt aan de takken van de bomen, en we zien de bladeren overal ronddwarrelen. Het is net hoe de wind staat: soms tref ik het en waaien ze naar de buren, maar soms komen ze ook op mijn oprit terecht, en dan loop je ook weleens wat mee naar binnen. Je kunt het niemand verwijten. De wind waait op zijn eigen manier, en de bladeren kunnen er niets aan doen waar ze terechtkomen. Ze zijn een speelbal van de elementen.
Soms voel ik me ook zo’n blad. Wat we de laatste maanden beleven hebben we niet in de hand. Virussen zijn net als de wind: ze gaan hun eigen weg. Je kunt je ertegen proberen te beschermen, deuren en ramen dichthouden, maar zoals de wind vaak toch nog wel een tochtgaatje vindt, kan het virus ook je leven binnendringen. Er waaien trouwens meer stormen dan die ene. De Bijbel heeft het ergens over ‘allerlei wind van leer’, en de meningen van de mensen waaien de laatste tijd ook allerlei kanten op. Dan beginnen mensen te dwarrelen, zonder duidelijke richting. Herfstbladeren kunnen dat niet helpen. Maar hoe zit dat met ons? Juist nu is het belangrijk dat wij vastigheid zoeken in ons leven. Gelukkig kan dat ook als kerken maar beperkt open zijn. De Bijbel blijft, via de media kunnen we de wijsheid van God vinden, als we die maar zoeken op de goede plaatsen. Als het buiten waait om het huis, doe ik de gordijnen dicht, en ik zoek de rust vanbinnen. Moge deze geestelijke herfst ook een tijd van inkeer zijn! Opdat wij niet dwarrelen…
