Zo wordt de maand februari in de volksmond wel genoemd. Over waar die naam vandaan komt verschillen de meningen. Ik heb er altijd het beeld bij gezien van een oud vrouwtje, dat in de kou op zoek is naar takken en ander hout, dat haar kachel of oven en zo haar huis wat warmte kan geven. Want in februari is het vaak koud en winderig. De enkele voorjaarsbloemen die zich laten zien hebben het moeilijk. Soms staan ze in de sneeuw, soms dreigen ze te verwaaien. En de mensen? Ik merk, dat ik in februari vaak meer binnen zit, of in mijn auto. Om wandelend door het dorp te gaan zijn de meteorologische risico’s te groot.
Zelfs in de kerk is het geen grootse tijd. De feesten rond Kerst liggen achter ons, de Paastijd moet nog komen. Misschien is het maar goed, dat februari maar 28 dagen heeft. Of zouden we er toch iets mee kunnen?
Ik zie in gedachten dat oude vrouwtje met haar takken in de weer. Ze is aan het verzamelen wat ze vinden kan. Ze is op zoek naar wat vuur in haar leven kan brengen. Zouden we zo ook deze maand kunnen gebruiken? Er zijn tijden in het jaar, waarin we als gelovigen druk in de weer zijn met het bijzondere. In februari hebben we tijd voor het gewone, eenvoudig als dode takken. Maar dat gewone hebben we wel nodig. En nu het buiten toch koud en regenachtig is, misschien hebben we tijd om binnen wat meer na te denken over het gewone in ons geloof. Februari kan een tijd zijn voor stille bezinning. Straks komt de tuin weer, en willen we weer naar buiten. Laten we deze maand sprokkelen: op zoek gaan naar wat ons leven met God en elkaar warmte geeft.
