Vandaag was er een spontane omleiding bij Leeuwarden. Een zonder pijltjes en borden die een omleiding aangeven. Linksaf achter de andere auto’s aan. Het gaf een behoorlijke langere reistijd dan ik had gedacht. Het was even zoeken welke richting op moest. In mijn hoofd wist ik het ongeveer maar ik wist niet of de wegen daar ook lagen. Uiteindelijk kwam het allemaal goed. Ik moest hierdoor denken aan onze relatie met God. God heeft een mooie weg voor ons maar we moeten wel eens uitwijken omdat er een opstopping is iets anders dat de weg verspert. Welke richting moet ik op om dichter bij Jezus te komen? Welke kant moet ik als ik soms geen omleidingsborden zie. Dan zou ik stil kunnen staan en nadenken wat de beste richting zou zijn. Toch hebben we als christenen allerlei richtingaanwijzers gekregen. We hebben natuurlijk de Bijbel die heel duidelijk naar 1 richting wijst: Jezus. Hij zegt zelf; Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Niemand komt bij God, alleen door Mij. Ook hebben we elkaar gekregen. Christenen om elkaar te bemoedigen en te helpen om elkaar de goede richting op te laten gaan. We hebben ook de stem van de Heilige Geest, die zoals het suizen bij Elia, kan spreken tot ons hart. Iets wat we binnen onze traditie wat verleerd zijn. Soms staat er ineens een stopbord. Een teken van God. een waarschuwing. Een andere keer staat het stoplicht op groen. Doorgaan. Maar we blijven zelf verantwoordelijk om te zoeken naar de richting waar God ons heen wil hebben. God herkennen in je eigen omgeving. Zijn stem leren te verstaan. Gevoelig worden voor de beweging van God. Het volk Israël wist in de woestijn heel duidelijk de richting. Overdag was er een wolk die hen leidde. s nachts een vuurkolom. Als ze de heerlijkheid van God zagen bewegen, kwam het hele volk in beweging in de richting van God. Ik zou wel zo’n heerlijke wolk van God vaker willen ervaren in mijn leven. We mogen er gewoon om vragen. Here God, welke kant moet ik op in mijn leven? Geef mij richting! En God, alvast bedankt!
