In maart is de jeugd wezen klimmen als mysterie-activiteit. Met zijn allen zijn we afgereisd naar Groningen. Dat klimmen begint een beetje onwennig: hoe werkt het. Na een eerste instructie gaf het al iets meer vertrouwen. De eerste stap was een klimpartner zoeken die je vertrouwd. Voor de klimmers was het volop vertrouwen: vertrouw ik mezelf op hoogte, vertrouw ik het klimmateriaal en vertrouw ik erop dat mijn klimpartner mij voldoende zekert. Bij het grootste deel van het klimmen ging het dan ook vooral om vertrouwen op zaken buiten jezelf om. Dit herken ik, want hoe vaak hangt ons leven niet af van zaken waar we zelf geen invloed op hebben. En voor we een stap wagen maken we voor onszelf de afweging wat groter is: ons vertrouwen of de angst. Pas als het vertrouwen groter is dan de angst, wagen we de stap. Waaghalzen durven over het spreekwoordelijke ijs van één nacht te gaan, een ander wacht liever nog even af.
Hoe is dat met ons vertrouwen op God? Vertrouwen we blindelings op Hem en gaan we in geloof over één nacht ijs, of wachten we totdat geloof dik genoeg is om erover heen te lopen? Petrus is zo’n waaghals die zomaar over het water durft te gaan. Een voorbeeld van blindelings vertrouwen. Maar ook een voorbeeld van hoe zijn angst en twijfel hem vervolgens doet zinken. Op 8 april gaan we met de klim-ervaringen van de jeugd samen nadenken over het thema ‘vertrouwen’.
