Zondag staat de dienst helemaal in het teken van mijn afscheid. Er kunnen gelukkig wel een aantal mensen bij zijn naast een beperkt aantal genodigden, omdat de kerkenraad het aantal kerkgangers voor deze dienst heeft verruimd. Voor ons allemaal is het een wat vreemd gevoel: dankbaarheid en ‘jammer dat er aan alles een einde is’ zijn de gevoelens, die ik zelf heb en veel hoor. Maar we hopen, dat in de dienst niet alleen de mens centraal staat, maar dat het een echte eredienst wordt rondom God. Want bij alles wat verandert, blijft Hij Dezelfde. Daarmee groet ik nu de lezers van dit contactmiddel. Het ga u goed.
Ik eindig met een wat ouder gedicht, dat ik vond in een van de lichtboeken, die in onze gemeente rondgingen:
Op reis
Ik ga rustig voort aan de hand van mijn Vader
en iedere stap brengt de hemel mij nader.
Daar zal ik hem zien, die mij kocht met zijn bloed
en word ik als kind door de Vader begroet.
Ik ben nog op reis, maar Gods hand zal mij leiden.
De Heiland ging heen om mij plaats te bereiden,
nadat Hij het werk op het kruis had volbracht.
Ik weet dat ook ik in Gods Huis word verwacht.
Terwijl ik op reis ben moet ‘k blijde getuigen
van Jezus, mijn Heer, opdat and’ren zich buigen
voor hem, die niet wil dat de zondaar zó sterft,
maar eens door genade Gods heerlijkheid erft.
De Heer geeft mij woorden, genade en krachten.
Ik mag van Hem alles, ja alles verwachten.
Hij wil dat ik kom en zijn schatten ontvang.
Hij schenkt mij veel meer dan ik biddend verlang.
Wat is het een vreugde met Jezus te wandelen
en onder leiding van zijn Geest te handelen
met ieder talent dat de Heer aan mij gaf.
Eens leg ik voor Hem daarvan rekenschap af.