In het Bijbelleesrooster van vandaag gaat het over de Sabbatsrust. Het volk Israël is bevrijd uit Egypte en reist door de woestijn. Ze klagen dat er geen eten en drinken is, en worden door God gehoord. Er volgt vlees (kwartels) en brood (manna). Dat laatste mogen ze steeds maar voor 1 dag verzamelen, maar op de zesde dag moesten ze voor 2 dagen verzamelen, want op de sabbat mag er niet worden verzameld en gebakken. Zoals we intussen weten van het volk Israël, is gehoorzamen lastig; er waren mensen die toch op de sabbat er op uit gingen om te verzamelen – maar ze vonden niets.
Zondagsrust is ook voor ons mensen soms lastig; we zijn altijd bezig en kunnen ook op de zondag soms rusteloos zijn. “Saai” hoor ik dan, als we zeggen dat iets niet kan of mag op zondag.
Nu we door de corona verplicht thuis zitten, weten we soms niet meer welke dag het is, doordat we de routine missen van school, werk, sport, hobby, uitgaan, kerk. In mijn gedachten lijkt de reis door de woestijn in die zin wel wat op de tijd van nu: elke dag is hetzelfde. Ik kan me voorstellen dat het verzamelen en bakken toen een beetje voelt als werken nu: het geeft structuur en invulling aan (een deel van) de dag. Dat is ook wat we nu missen: de structuur, het ritme van een dag, een week. Dat, plus alle sociale contacten die daarmee verbonden zijn: klasgenoten, collega’s, vrienden, familie.
De wekelijkse kerkgang missen we ook. Gelukkig is er een kerkdienst te volgen via radio of website, om toch nog iets het gevoel van de zondag te ervaren, maar de ‘zondagsrust’ en de dag van ‘gezellig met z’n allen thuis’ heeft door al dat thuiszitten wel wat van haar glans en charme verloren, zo lijkt het. Na de eerste schrik vullen we dat thuiszitten in met nieuwe routines: kinderen helpen met huiswerk, werken vanuit huis, vergaderen via de laptop of tablet, sporten in de woonkamer, sociale contacten via de telefoon en klussen in en om huis. Om zo toch weer iets van structuur terug te vinden. En op zondag? Dan mogen we rusten van het moeten, genieten van alles wat God gemaakt heeft: de bloemen, de vogels, de bomen, de zon en de blauwe lucht. En vertrouwen – want net als toen in de woestijn, hoort God ons ook in deze tijd. Altijd. Daar mogen we op vertrouwen.
Dat geeft rust, zondagsrust.
