Op zondagmiddag gaat een tiener alleen op de fiets naar ‘De Ontmoeting’. Ja, op de middag en niet op de morgen. Nee, dan wordt er uitgeslapen toch? Maar ja, ouders gaven ooit in een ver verleden een belofte waar zij voor haar gevoel niet veel mee heeft. Zij kunnen wel vinden dat ze toch nog ‘onder het Woord’ hoort te komen en verzoeken hun tiener toch naar de kerk te gaan. Daar fietst deze tiener door het schone Damwâld op weg naar de gemeentelijke samenkomst waar ze vanaf haar geboorte al bij hoort. Uiteraard zit ze geen half uur voor de aanvang van de dienst in de kerk. Maar super gehaast hoeft het ook niet. Plek genoeg, zelfs op de achterste rijen. Ze rijdt het terrein van de kerk op. Ziet nog een enkele kerkganger naar binnen gaan. Zet haar fiets in het rek. Zo ver mogelijk bij de anderen vandaan? Doet haar fiets op slot en gaat naar binnen. Uiteraard niet op de voorste rij. Ze gaat zitten. Alleen.…. De dienst begint. Ze kent de patronen. Die zijn sinds ze klein was niet gewijzigd. Ze kent de liederen zelfs. Meezingen? Nee dat doet ze niet. De dominee leest uit het bekende boek voor en gaat daar later over ‘preken’. Ze voelt intuïtief aan wanneer het einde nadert. Zo nu nog zingen, bid….. ze kent het ritueel. Het laatste Amen. Eindelijk de deur weer uit. Ze loopt naar buiten, gaat naar haar fiets, doet hem van slot en rijd snel weg. Niemand sprak haar aan, niemand lacht haar toe… niemand verplaatst zich nog om een praatje te maken…..hoezo anoniem in de gemeenschap… maar in ieder geval…. aan haar verplichting voldaan, ze was ‘onder het Woord’. Ziet u ze nog zitten?
