Wie weleens de wisseling van de wacht heeft gezien, in Nederland, Engeland of nog fraaier in Athene, moet onder de indruk gekomen zijn door de feilloze gang van zaken. Het is een fascinerend concept. Je zet iemand op wacht, die vervolgens urenlang stokstijf op zijn plaats blijft staan, totdat hij met veel vertoon wordt afgelost. Honger, dorst, vermoeidheid? Niks van te zien. Alles past precies in elkaar en er wordt geen pas verkeerd gezet. Bij de bewaking is de wachtwisseling een kwetsbaar moment. Het is daarom belangrijk dat een ieder die eraan meedoet exact weet wat zijn functie is in het geheel. Er mag niets misgaan en er gaat ook zelden wat mis, immers er is eerst eindeloos geoefend en de ceremonie wordt elke twee uur opgevoerd. Een wisseling van de wacht. De wacht is ervoor om ergens op te wachten. Als je in het ziekenhuis als verpleegkundige de nachtwacht hebt, let je erop of een patiënt zorg nodig heeft. Wat is onze wacht? Waar wachten wij op in de kerk? Waar wacht een ambtsdrager op?
Zondag 1 maart vierden we in onze gemeente de wisseling van ambtsdragers. Het beeld van de wisseling van de wacht gaat hier natuurlijk maar ten dele op. Ten eerste is het niet de hele kerkenraad die afzwaait of opnieuw aantreedt. Daarnaast, de taak van de kerkenraad is niet helemaal hetzelfde als op wacht staan. Een passender woord is bewaren. De taak van de kerkenraad is de gemeente bij Christus te bewaren. In het woord bewaren, zoals we dat in de Bijbel vinden, zit van alles. Zorg, onderhoud, investeren, doen, verantwoordelijkheid, oplettendheid, aandacht. Voorheen een soort erebaan … tegenwoordig is het lastig om ambtsdragers te vinden. Om voor langere tijd verantwoordelijkheid te dragen voor een niet-populaire krimpende non-profit-instelling. Maar … je wordt niet als ambtenaar ingehuurd om het buro in stand te houden. Nee, je mag weten dat God een beroep op je doet, via mensen om je heen. Dat klinkt misschien zwaar of verheven. Maar deze belofte geeft je tegelijk de vrijheid en verantwoordelijkheid om een hoger doel te dienen. Je mag ook de tegenstem vertolken. De kerk is een middel in Gods hand om het (samen) leven zin te geven met de Bijbel als inspiratiebron voor een eigentijdse rechtvaardige en betrokken samenleving. Dat vraagt oefening voor een gewetensvolle actualisering. Je belooft trouw te zijn aan medemensen, ook buiten de kerk. En zij mogen vertrouwen op jouw ambtsgeheim. En de betrokken geloofsgemeenschap rond de ambtsdrager belooft hem/haar te aanvaarden, met hem/haar mee te werken en te dragen in de gebeden. Je wordt zelf ook gedragen door het ambt. Zo klinkt het al een stuk lichter en waardevoller, te midden van een netwerk van vrijwilligers om je heen.
‘De ambtsdragers zijn gemeenschappelijk verantwoordelijk voor de opbouw van de gemeente in de wereld door zorg te dragen voor de dienst van Woord en sacramenten, de missionaire, diaconale en pastorale arbeid, de geestelijke vorming, het opzicht, het rentmeesterschap over de vermogensrechtelijke aangelegenheden en andere arbeid tot opbouw van de gemeente, zo kun je het in de kerkorde van de PKN lezen’. In de kerk heb je dus wisselspelers nodig. Je moet niet altijd alleen maar op de bank blijven zitten. Je moet ook het veld in. Een bekende conferencier zei eens: “In theorie is Klaas Jan Huntelaar een goeie speler, in de praktijk zit hij bij Ajax op de bank”. Kortom, wat heb je enkel aan theorie. Praktijkervaring moet je opdoen. Dus wisseling van de wacht. Ook in de kerk. Roepen vanaf de kant is heel wat anders dan zelf geroepen worden en “ja” zeggen. Goed om zelf aan de beurt te komen. Dus als je voor een ambt of een andere functie gevraagd wordt, denk dan niet dat je niet geschikt bent omdat je te oud of te praktisch bent. Juist een diverse kerkenraad kan het beste verstaan wat God nu van ons vraagt.
