Het liedje is al oud – het dateert uit 1971. Maar het is een klassieker geworden en je hoort het nog regelmatig. Want het gevoel dat erin spreekt is niet verdwenen, het is eerder sterker geworden. We zien de wereld harder worden, ongenaakbaar trekt het op naar onze omgeving. Problemen die we graag uit de weg waren gegaan, liggen steeds duidelijker ook bij ons op de stoep. Wat doet dat met ons?
In het lied is er een alternatief: schuilen bij elkaar. Samen bouwen twee mensen hun alternatiefje. Dat zie je ook in onze tijd gebeuren, in het groot en in het klein. Mensen gaan op in hun kleine leven, en landen sluiten hun grenzen, dorpen komen in verzet. We schermen ons af, zolang het kan. Een echte oplossing lijkt het niet. We houden de veranderingen niet tegen, we stellen ze hoogstens wat uit. En na ons … – daar denk je liever niet teveel over na.
Hebben wij als gelovigen niet een betere optie? Schuilen, dat woord kennen we uit het kerkelijk jargon. Je hoort erover in de Psalmen: schuilen bij God. Dat doen we als we in de kerk bij elkaar zitten, en onze zorgen over de wereld in gebed brengen. Echt bidden geeft rust.
Je legt wat je onrustig maakt neer bij de Almachtige, en je voelt: Hij heeft uiteindelijk alles in handen. Je vindt er vrede in: ik hoef niet bang te zijn…
Maar daar stopt het niet. Ik denk aan een regel uit een ander lied, dat we in de kerk wel zingen: “niet eenzaam ga ik op de vijand aan”. Dat is het omgekeerde van vluchten. Wie bij God is geweest, keert zich weer toe naar de wereld met alles wat daar dreigt. Want onze God is ook geen wegloper. Dat leren we bij Jezus. De Stille Week, de week van zijn lijden nadert. En dat wil ons moed geven om net als Hij te zijn: de gevaren tegemoet treden, de mensen niet in de steek laten.
Om dat te kunnen heb ik de kerk nodig.
