We hebben het er vaker over gehad: vrijwilligerswerk. Het is broodnodig, maar steeds moeilijker in te vullen. Zodra je een functie bekleed, besef je het belang er van. Maar tegelijkertijd weet je ook, je bent maar een radertje in het geheel. En dat is oké. Je kunt niet alles alleen, en het is al mooi als een een poos meedraait. Alleen, als het moment aanbreekt dat jouw termijn erop zit, of je wilt/moet stoppen, om welke reden dan ook, dan voelt het vervelend om dat aan te geven. Je weet dat mensen dan weer een vacature moeten vullen en je weet hoe lastig dat is. En als die invulling dan niet direct gevonden wordt, voel je je bezwaard. Kan ik wel stoppen? Moet ik nu doorgaan? Maar je legitieme redenen om te stoppen, zijn er nog net zo als voorheen.
Dit is dan op microniveau, maar landelijk zie je binnen de kerken ook nog steeds een krimp, een achteruitgang in het aantal leden en actieve vrijwilligers. Een poosje geleden las ik in een kerkblaadje een interview dat mij wel weer sterkte: wij (als mensen) hoeven niet te zorgen dat de kerk in stand blijft, dat doet God. God houdt alles in Zijn hand, ons leven, maar zeker ook het bestaan van kerk en geloof. Wij overzien het geheel misschien niet, weten niet Zijn bedoeling met alles. Het enige dat wij kunnen doen, is naar eer en geweten ons inzetten ieder naar zijn of haar vermogens. Voor de rest mogen we ons geborgen weten bij Hem, en onze vragen en zorgen bij Hem neerleggen.
Dat lost niet alles op, zeker niet voor ons gevoel, maar het helpt wel. Want het oude spreekwoord zegt het al: de mens wikt, maar God beschikt. En in mijn jaren van voorzitter heb ik dat ook steeds iedereen voorgehouden: als we ons vertrouwen stellen in God, dan komt het goed. Ook al zien wij het misschien (nog) niet, Hij waakt over ons en heeft Zijn bedoeling met ons.
Daarom wens ik iedereen vertrouwen toe. Vertrouwen in geloof op Hem, die alles in Zijn hand houdt. Altijd.
