Herkent u dat gevoel als u tijdens uw vakantie een roomse kerk binnenloopt: dat beklemmende? Je bent op andermans terrein, je behoort hier niet te zijn. De stilte overvalt je en je gaat fluisteren tegen je partner. Waarom? Is het de onmiskenbare geur van de wierook van de laatste mis, die is blijven hangen? Zijn het de beelden van Maria met het Kind of van de evangelisten, die ons aanstaren? Er overvalt ons een gevoel van schuchterheid van een protestant in een roomse kerk. Je betreedt een tempel, een heilige ruimte. Je loopt er niet in je korte broek of met je handen in je zakken naar binnen. Zo moet Mozes de brandende bramenstruik hebben ervaren, waar hij Jaweh ontmoette.
Hoe is dat in onze kerk?
Onze protestantse kerken zijn – al zijn sommige best mooi – in de eerste plaats otmoetingsruimten, waar je minstens één- maar liefst tweemaal per zondag je gezicht laat zien. Sommigen noemen dat inderdaad “tempelen”.
Goed, je komt binnen, zoekt een plaatsje en groet je buren links en rechts. Veelal wordt dan een woord gewisseld over het weer en loopt het gesprek nog wat door. Je bent tenslotte broeder of zuster van elkaar. Maar aangezien het orgel speelt, moet je met stemverheffing spreken om je verstaanbaar te maken. Best gezellig, maar het levert aardig wat decibellen op zo met zijn allen. De organist geeft wat gas om er bovenuit te komen; de gemeente doet er nog een schepje bovenop en zo resulteert het met elkaar in een ‘jodenkerk’! Een moment van stille meditatie voor de dienst zit er niet in. Op dat ogenblik verlang ik wel eens naar die gewijde stilte in de kerk van onze katholieke familieleden. Want de rust keert pas weer, als de dominee het podium beklimt.
Meestal bewaren de katholieke broeders en zusters de conversatie tot na de mis in het café naast de kerk. Daar komen ze voldoende aan hun trekken.
