Als u op vakantie bent, gaat u dan ook naar de kerk? Ik heb dat al meer dan eens aan gemeenteleden gevraagd, en het antwoord viel me vaak tegen. “We kunnen er immers niets van verstaan”, zo is een regelmatig terugkerend argument. Dat zou een sterke reden kunnen zijn… als je niet gelooft in Pinksteren!
Twee ervaringen (en toevallig was het beide keren ook echt Pinksteren). We waren in Roemenië, in een Hongaars-sprekende kerk. En dat is een taal, daar kun je als buitenstaander niets mee. Maar we zaten er (we waren bij de dominee te gast), en het was Avondmaal. Men vierde het groepsgewijs, mannen en vrouwen gescheiden. En daarbij werd gezongen. We keken elkaar aan: die melodie, die kenden we. Psalm 42! Toevallig had een van ons een zakbijbeltje bij zich met de Psalmen, en zo deden we mee, in onze eigen taal. Nu had de Hongaarse versie wel heel veel coupletten – we hebben de Psalm wel drie keer gezongen, maar we voelden een wonderlijke verbondenheid over de grenzen van de taal heen.
Een tweede keer was in Duitsland. Daar heb ik geen moeite met de taal, dus voor mij is er geen drempel naar de kerk te gaan. Maar wel was ik verrast toen ik zag, dat die Pinkstermorgen Pfarrer Beukes zou voorgaan (ik schrok zelfs even: het zal toch geen tikfout zijn? – maar gelukkig was het een ander). De grootste verrassing kwam nog. De preek begon, en opeens hoorde ik de boodschap in mijn eigen taal! Hoewel: een beetje krom klonk het wel – het bleek Afrikaans te zijn. De collega was zijn preek zo begonnen om het probleem van de taal neer te zetten. “Sie können mich nicht verstehen”? vroeg hij de gemeente. Maar ik had hem heel goed verstaan.
Zingen we het niet in een bekend lied: Want de Geest spreekt alle talen en doet ons elkaar verstaan?
