Terwijl ik uitkijk over de velden van Menaam bekruipt me steeds een gevoel van dankbaarheid. Een nieuwe woning. Een nieuwe plek om nieuwe herinneringen op te bouwen. Om als gezin, samen met mijn schoonouders te wonen maar ook een plek waar mensen welkom zijn. Misschien in de toekomst wel jongeren die vanuit jeugdzorg bij ons mogen komen wonen. Om jongeren het laatste zetje naar een soort van zelfstandigheid te geven. Om te laten merken dat ze kostbaar zijn!
Zo is hoe God naar jou en mij kijkt. Als enorm kostbaar in Zijn ogen. De God de ons maakte om een vriendschap mee te hebben. Ongelofelijk, want zo vaak voelen we ons het niet waard dat God naar ons omkijkt. Maar toch doet Hij het en blijft Hij dit doen. Hij laat niet los, het werk dat Hij begon. En jij, u en ik zijn het werk van God. Dus Hij laat je nooit los.
Hij vind jou zo kostbaar dat Hij als baby is gekomen en op deze kwetsbare manier Hij er voor heeft gekozen om Zichzelf te verlagen. Omdat Hij ons, ons allemaal, zo ontzettend kostbaar vind. Misschien kan je dit moeilijk geloven, om welke reden dan ook. Maar God, degene die mensen maakte om vriendschap mee te hebben, die mensen steeds weer met liefde en vergeving tegemoet komt, dat is de God die jouw heeft gemaakt, je door en door kent. En die jou zo ontzettend kostbaar vind. Zo kostbaar dat als je eens er van door gaat als die ene schaap, dat Hij je blijft zoeken en je zal vinden. En dan? En dan een enorm groot feest! Omdat God jou zo enorm kostbaar vind!
