In en om de huizen is deze dagen overal weer de kerstversiering verschenen. Je ziet lichtjes in de tuinen, kerststukjes op tafel, sterren voor het raam en versierde bomen in de woonkamers. Elk jaar in december brengen ze sfeer in de donkere winterdagen. Maar hoe lang blijven ze staan? Begin januari is het in de meeste gevallen wel gebeurd.
Het doet me denken aan de Kerstboom die mijn vader vroeger altijd kocht, en die met piek en ballen zorgde voor gezelligheid in huis. Meestal direct na Oud en Nieuw ging die de deur uit. Niet dat we hem zat waren, maar dan liet hij zijn naalden vallen, en het opruimen daarvan vond mijn moeder een vervelend werkje.
Eigenlijk is dat wel wat apart, zeker als je aan de herkomst van de Kerstboom denkt. Die heeft oude, voorchristelijke wortels. Voor de oude heidenen was hij, samen met de hulst een teken van hoop. Hij was in de winter een teken van het doorgaande leven, omdat hij ook in de kou groen bleef, in tegenstelling tot de andere bomen met hun lege takken. Behalve … als je hem omhakt en in huis zet! Want ook een naaldboom kan niet zonder wortels.
En zo valt er uit die heidense kerstversiering een christelijke les te leren: wil je dat het kerstfeest meer is dan een jaarlijks voorbijgaand ritueel, dan moet je het niet losmaken van de wortels. Los van de wortel, Christus, blijft er na een paar dagen weinig van over. Maar met Christus blijft het zijn betekenis houden en hoop uitstralen. Dan blijft het groen en vol leven, totdat Gods koninkrijk begint.
