De olympische spelen zijn volop bezig en de medailles vliegen om onze oren. Wat een prestaties van al die helden die we eerst niet kenden. Met 120 km. Per uur op je buik, op een slee, naar beneden glijden en dan brons halen. Maar ook de grote verwachtingen die niet gehaald werden. Het zijn 3 weken vol goudkoorts. Tegelijk zijn we ook ineens de discussies vergeten over mensenrechten en arbeidsomstandigheden. Eerst riep iedereen dat we niet naar China moeten gaan omdat bevolkingsgroepen worden uitgemoord en vervolgd. En nu lijkt er niets meer aan de hand. Dan hebben we straks het WK voetbal waar mensen sterven onder erbarmelijke omstandigheden bij het bouwen van voetbal stadions. Maar dat zijn we straks ook weer vergeten. Dan heerst er ook goudkoorts. Het lijkt wel of deze koorts verlammend werkt. Als de god Mammon in zicht is, als we goud kunnen winnen of geld kunnen verdienen, verdwijnen onze normen en waarden ineens. Het is bijzonder en ook wat verdrietig. Toch moet ik eerlijk zijn. Ik kijk naar de olympische spelen en straks zal ik ook naar het Nederlands elftal kijken. Hopelijk voor goud. en tegelijk hoop ik dat we onze ogen niet sluiten. Om sport niet boven menselijkheid te plaatsen. Om geld niet boven rechtvaardigheid te zetten. Wat ik ten diepste hoop en bid is dat de goudkoorts mag veranderen in Godkoorts. Dat mensen een groot verlangen krijgen om God echt te leren kennen. We gaan dan niet voor Goud, maar we gaan voor God!
