De eerste zonnestralen vallen over het ‘smûk skaadzjend beamtegrien’ en de ‘tierige greiden’. De ochtendmist hangt nog steeds over de grond. Vogels fluiten in de bomen en zorgen voor een gezellige achtergrondmuziek. De wind ritselt rustgevend door de bladeren. De geur van lentebloesems en vers gemaaid gras. De gekleurde bloemen zijn net als de nachtelijke sterren in dat onmetelijke heelal. Ik wandel langzaam maar gestaag door de natuur en neem alles in me op. De vogels, de zonnestralen, de vochtige mist, de stilte. Ik ontsnap even aan het dagelijkse leven voordat het allemaal weer begint. In deze stilte kan ik mijn accu opladen voor de dag. Met elke meter die ik verder loop worden al mijn gedachten uit mijn hoofd getrokken, ontstaat er een rustgevende leegte. Er is niets meer om mijn hersens over te pijnigen of over na te denken in eindeloze loops. De zon geeft me energie en maakt me vrolijk. De natuur is een niet met letters geschreven ontspannend boek, dat van het begin tot het eind Gods creatieve almacht verkondigt. Ik voel me een gezegend mens en dat maakt me dankbaar en nederig.
Niets kan me hier storen, ik ontmoet bijna geen mensen, ik heb mijn mobieltje thuis gelaten, ik hoef vandaag niets bij te houden, stappen te tellen of gewoon te checken of ik echt genoeg calorieën heb verbrand. WhatsApp, Instagram en co hebben nu een pauze.
Dat laat alleen de natuur, mijn wandelschoenen, ik en zeker God ergens langs de weg over. Ongetwijfeld heb ik Hem vandaag al ontmoet.
En de rest … de rest is stilte (vrij naar Hamlet)
Waarom probeer je het niet uit?
