Ik kon mijn ogen eerst niet geloven. Toen ik onlangs op bezoek ging bij een gemeentelid in een van de verzorgingscentra in de omgeving, zag ik voor het gebouw een groot spandoek hangen. Met grote letters stond erop: FINISH, en in kleine letters dat het doek o.a. was gesponsord door de Zilveren Kruis Verzekeringen en door Hansaplast pleisters. Het leek me geen opwekkend gezicht voor de mensen, die voorbij de finish woonden.
Maar zo wordt het vaak wel beleefd. “Dit is het laatste station”, hebben oudere mensen mij meer dan eens gezegd, en meestal was dat zo. Maar om dat nu op een spandoek te zetten? Het deed me denken aan de sombere spreuk van Dante bij zijn beschrijving van de hel: “Wie hier binnentreedt, late alle hoop varen”.
Maar terwijl ik verder liep, schoot opeens door mij heen hoe belangrijk het werk was dat ik ging doen. Want is de kracht van ons geloof niet, dat het hoop geeft, waar ieder ander de hoop laat varen? Het toeleven naar het einde van ons leven is niet gemakkelijk. Je raakt steeds meer kwijt. De kring van je vrienden en familie wordt kleiner, althans waar het je leeftijdgenoten betreft. Je hoort steeds meer over kwalen. En zelf merk je ook, dat je krachten afnemen.
Maar wij geloven, dat ‘als onze aardse tent wordt afgebroken, wij een gebouw bij God hebben, niet met handen gemaakt’. En we vertellen elkaar over Jezus, die de dood heeft overwonnen en ons eeuwig leven belooft.
Ik besefte: ik mag gaan vertellen, dat het verzorgingshuis geen finish is. Er komt nog een heel stuk achteraan, zonder einde. En opeens wist ik weer hoe mooi het is om dominee te zijn.
P.S. Achteraf begreep ik, dat het spandoek hoorde bij de Avondvierdaagse, die daar eindigde.
