Soms hoor je songteksten die je direct aanspreken. Die verwoorden wat jij voelt en denkt, je raken. Wat dat betreft, kan muziek krachtige emoties oproepen. Van blijdschap tot troost, van een politiek statement tot een liefdesverklaring. Dat merk je ook in de kerk. Mensen hebben gevoel bij een bepaald lied, of een genre. Voor de één zijn Johannes de Heer-liederen heel aansprekend, voor de ander juist Psalmen, praise of gospel. Als er een band speelt, of een korps, trekt dat veel publiek en ook de diensten met Kerst en Pasen zijn pas echt af als de bekende liederen worden gespeeld of gezongen.
Zelf vind ik het op een bepaalde manier ontroerend als er in de popmuziek uiting wordt gegeven aan het geloof. Het voelt als een extra bevestiging dat het oké is om je geloof uit te dragen, dat het mag en dat er meer zijn die er zo over denken. Ik vind het stoer van die artiesten, dat ze uitkomen voor iets, wat steeds meer een bijzonderheid lijkt te worden, een uitstervend ras. Misschien dat ik daardoor wel zo’n fan ben van Lenny Kravitz. Natuurlijk, zijn muziekstijl spreekt me aan, zijn stem en zijn overduidelijke passie waarmee hij muziek maakt. Maar ook het feit, dat hij eigenlijk op ieder album uitdraagt dat hij gelovig is, maakt, dat ik me bij zijn muziek erkend voel. Zie je wel: je mag er gewoon over zingen, over praten. En er zijn natuurlijk veel meer artiesten die binnen het populaire genre durven uit te komen voor hun geloof.
Laten wij dat ook (blijven) doen: vooral zingen, in de kerk en daarbuiten, om zo uiting te geven aan ons geloof en wat dat met ons doet.
