Het donkere en sombere seizoen komt eraan. De duisternis verdoezelt veel, de natuur valt in winterslaap en de wereld lijkt over het algemeen een beetje langzamer te draaien. Tegelijkertijd kunnen kaarsen, kerstverlichting en gezellige avonden met familie en vrienden het donkere seizoen bijzonder gezellig maken. En de koude lucht bij laagstaande zon maakt een zondagmiddagwandeling tot een belevenis. Een tijd met een bijzondere charme.
21 november, de laatste zondag voordat de adventstijd begint, is het Eeuwigheidszondag. Juist aan het einde van het kerkelijk jaar, in de donkere dagen, denken we ook aan de eindigheid van het leven, van dood en sterven. Ook als kerk komen we samen om na te denken over dierbaren die we missen en om die herinneringen levend te houden.
Eeuwigheidszondag is de herinnering aan de doden en de hoop van het geloof. Ja, dit leven is eindig, maar de dood is niet het einde van het leven. De Here God heeft de eeuwigheid in de harten van mensen gelegd. Hij heeft de dood overwonnen. Wanneer we dat perspectief van eeuwig leven hebben, kunnen we ook de aardse dood met meer hoop tegemoet treden. Zoals de zon die op een koude novemberdag door de wolken breekt en laat zien dat de lente weer komt na het koude seizoen. We lopen nog niet vooruit op de lente en planten nog geen tomaten, maar we weten dat alles zijn tijd heeft. Opbouwen en afbreken, planten en oogsten, vieren en treuren. En elk moment kan ons vooruit brengen. Omdat we volwassen worden, reflecteren, begrijpen. Omdat we leren accepteren en vrede te hebben met wat het leven ons biedt.
Het oude kerkelijk jaar eindigt met de tijd om de doden te herdenken – het nieuwe kerkelijk jaar begint met Advent, de tijd van wachten op de geboorte van Jezus, die ons hoop geeft op een nieuw, ander leven. Het kerkelijk jaar … het heeft een begin en een einde – Gods tijden zijn eeuwig.
‘Alles heeft zijn tijd’ … schrijft de prediker van de Bijbel in zijn 3e hoofdstuk “… en elk plan onder de hemel heeft zijn uur: een tijd om geboren te worden, een tijd om te sterven”. Hierin vind je niet alleen tijd om te lachen en te dansen, maar ook om te huilen, klagen en zelfs te haten. Salomon, de auteur van deze regels, drukt uit wat we soms niet durven te denken. En toch: het heeft zijn tijd – en dus zijn bestaansreden. Vaak proberen we ons verdriet en onze gevoelens gewoon te onderdrukken alsof ze er niet zijn. Aan de andere kant geeft God ze tijd – misschien omdat ze belangrijk zijn; om te leven, te delen, te verwerken en te genezen. God kijkt met ons naar ze en verdraagt het met ons. En zo heeft alles zijn tijd:
Dansen in een novemberstorm en weemoedig genieten van de zomer. Om de laatste zonnestralen op je in te laten werken en de eindigheid van het jaar te voelen – misschien zelfs van het leven. Om te huilen met de regen en te genieten van de gezegende lichtstralen in de herfst. Om afscheid te nemen en te hopen dat de lente ooit weer komt … Alles heeft Zijn tijd !
