Op het moment dat ik dit schrijf is het 30 graden; een voorproef van de zomer. Gelukkig hebben wij water in de buurt. David had dat niet in de woestijn van Juda. De droogte tergt zijn lichaam. Het is de plek waar hij naar God verlangt.
God, u bent mijn God,
U zoek ik, naar U smacht mijn ziel,
naar U hunkert mijn lichaam
in een dor en dorstig land, zonder water…
Het klinkt als het hert uit die andere psalm. Misschien klinkt het ook vreemd: smachten naar God? In hoeverre smachten wij naar God? Dat onze ziel droog staat herkennen we misschien, maar ga je je dan ook uitstrekken naar God en vragen om het levende water dat Jezus belooft? Misschien hebben we het uitstrekken verleerd en toch nodigt Jezus ons uit: “wie het water drinkt dat Ik hem geef, zal nooit meer dorst krijgen. Het water dat Ik geef, zal in hem een bron worden waaruit water opwelt dat eeuwig leven geeft” (Johannes 4 vers 14).
Ds. G.J. Otter